അനഘ

അനുസരണയില്ലാതെ ഒഴുകുന്ന കണ്ണുനീരിനെ തുടച്ചുമാറ്റാൻ അവൾ ശ്രമിച്ചില്ല…..

തുറന്നിട്ട കാറിന്റെ വിൻഡോയ്ക്കുള്ളിലൂടെ കടന്നു വരുന്ന കാറ്റിൽ അവളുടെ മുടിയിഴകൾ പാറിക്കളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു…

അരിച്ചു കയറുന്ന തണുപ്പ് അവളെ തെല്ലു പോലും ബാധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല…

അല്ലെങ്കിലും അവൾക്ക് ജീവനുണ്ടെന്ന് തോന്നിച്ചതു തന്നെ നിർത്താതെ ഒഴുകിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആ കണ്ണീരീലൂടെ ആയിരുന്നു…

ഇവൾ അനഘ ലക്ഷമി…

ലക്ഷമി വിലാസത്തിൽ കൃഷ്ണ മേനോന്റേയും വീണയുടേയും ഏക മകൾ…

” എടോ,താൻ ആ വിൻഡോ ഉയർത്തി വെച്ചേക്കൂ..

നമ്മളിപ്പോൾ വയനാട്ടിലേക്കുള്ള ചുരം കയറിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്…

ഇനി തണുപ്പ് ഇപ്പോഴുള്ളതിനേക്കാൾ കൂടുതലായിരിക്കും….

വെറുതെ താൻ അസുഖം വരുത്തി വെക്കണ്ട”…

ഡ്രൈവിങ്ങിനിടയിലെ അയാളുടെ ശബ്ദമാണ് അനഘയെ ചിന്തകളിൽ നിന്നും തിരിച്ചു കൊണ്ടുവന്നത് ..

“മ്മ്”

അവൾ അയാളെ ഒന്നു നോക്കി കൊണ്ടു മൂളി വിൻഡോ ഉയർത്തി വെച്ചു..

” തനിക്ക് മയങ്ങണമെങ്കിൽ ആവാം…നമ്മൾ അവിടെ എത്തുമ്പോഴേക്കും സമയം ഒരുപാടാവും..”

“മ്മ്”ഒരു മൂളൽ മാത്രമായിരുന്നു മറുപടി…

“എടോ,താനിങ്ങനെ മൂളാതെ ഒന്ന് സംസാരിക്ക്..എന്റെ പേരോ,അറ്റ്ലീസ്റ്റ് നമ്മൾ എങ്ങോട്ടാണ് പോവുന്നതെന്നെങ്കിലും,”

അവൾ അയാളെ ഒന്ന് നോക്കി ചിരിച്ചു…

എല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടവളുടെ,സ്വയം പുഛ്ചിക്കുന്നതുപോലെയുള്ള ആ ചിരി അയാളെ ഒന്നു വേദനിപ്പിച്ചു…

“ശരി,താൻ ചോദിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ വേണ്ട ഞാൻ പറഞ്ഞോളാം..

എന്റെ പേര് കാശിനാഥൻ…സാക്ഷാൽ കാശിനാഥൻ അല്ല കേട്ടോ..ഒരു സാധാ പരമേശ്വര ഭക്തൻ…

അച്ചന്റെ പേര് സേതുനാഥൻ കുറച്ച് ബിസിനസ് ഒക്കെ ആയിട്ട് പോവുന്നു..

അമ്മ ഭവാനി,ഒരു പാവം വീട്ടമ്മ,പിന്നെ ഒരു അനിയത്തി ഉണ്ട് വൈഷ്ണവി ,പ്ലസ് റ്റു പഠിക്കുന്നു..പിന്നെ,..”

കാശി നോക്കിയപ്പോൾ അനഘ കാറിന്റെ ഡോറിലേക്ക് തല വെച്ച് കിടന്നുറങ്ങി കഴിഞ്ഞിരുന്നു..

ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിന്റെ നിഷ്കളങ്കതയോടെ ഉറങ്ങുന്ന അനഘയെ നോക്കെ അവന്റെ ഉള്ളിൽ വാത്സല്യം ഉണർന്നു…

കാർ സൈഡിലേക്കു ഒതുക്കി നിർത്തി സീറ്റ് ബെൽട്ടിടാൻ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നീങ്ങി…

അവനപ്പോളാണ് അവളെ ശ്രദ്ധിച്ചത്…

23-24 വയസ്സു കാണും..

നന്നേ വെളുത്തിട്ടല്ല,എങ്കിലും എന്തോ ഒരു ഐശ്വര്യം ആ കുഞ്ഞു മുഖത്തിനു ഉണ്ട്…

ഒരു കോട്ടൺ സാരിയാണുടുത്തിരുന്നത്,കാതിൽ ഒരു ചെറിയ മൊട്ടു കമ്മൽ,ആ മുഖത്തിന്റെ ഐശ്വര്യത്തിന് മാറ്റുകൂട്ടാനായ് ഒറ്റക്കൽ മൂക്കുത്തിയും….