പെട്ടന്നായിരുന്നു പിന്നിൽ നിന്ന് എന്തോ ഒന്ന് ശക്തിയായി അവളുടെ തലയിലേക്ക് വന്ന് വീണത്…..
കൈവിരലുകൾ എല്ലാം തലയിലേക്ക് അമർത്തുമ്പോഴേക്കും രക്തം അവളുടെ കൈകളിലൂടെ പടർന്ന് നെറ്റിയിലൂടെ ഒഴുകി തുടങ്ങിയിരുന്നു…….
ഭിത്തിയിൽ ചാരി പതിയെ അവൾ സ്റ്റെപ്പിലേക്കിരുന്നു……
പെട്ടന്നായിരുന്നു ആ പൊട്ടിപൊളിഞ ബിൽഡിംഗിങിനു മുൻപിലേക്ക് ഒരു പോലീസ് ജീപ്പ് വന്നു നിന്നത്….
അശ്വിൻ അതിൽ നിന്ന് വേഗത്തിൽ ചാടിയിറങ്ങി ആ ബിൽഡിംഗിനുള്ളിലേക്ക് കയറി…..
പെട്ടെന്ന് തന്നെ പോലീസ് ഫോഴ്‌സ് ആ ബിൽഡിംഗ് വളഞ്ഞു…… ഒരോ പോലീസുകാർ ഒരോ മൂലയിലേക്ക് പാഞ്ഞു…..
അശ്വിവിൻ സ്റ്റെയർകേഴ്സുകളോരോന്നും ധൃതിയിൽ ഓടി കയറി……
അപ്പോഴായിരുന്നു അവൻ കണ്ടത് സ്റ്റെയർകേഴ്സിൽ ബോധരഹിതയായ് കിടക്കുന്ന പൗമിയെ……
നെറ്റിത്തടത്തിനു മുകളിലൂടെ ഒഴുകിയിറങ്ങിയ രക്തതുള്ളികൾ ഇറുക്കി അടച്ചിരുന്ന അവളുടെ കൺപോളകൾക്കു മുകളിൽ സ്ഥാനം പിടിച്ചിരുന്നു……….
ബെർത്ത്ഡേ ഗിഫ്റ്റായിട്ട് പ്രവി കൊടുത്ത നീലക്കൽ മൂക്കുത്തി അവളുടെ മൂക്കിൻ തുമ്പിൽ അപ്പോഴും തിളങ്ങി നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു……..
അശ്വിൻ അവളുടെ തലയെടുത്ത് അവന്റെ നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് പിടിച്ചു ഒരു കൈ കൊണ്ട് അവളുടെ കവിളിൽ പതിയെ തട്ടി വിളിച്ചു..
“പൗമീ….പൗമീ….”
അവളുടെ ചുണ്ടുകൾ എന്തോ മന്ത്രിക്കാനെന്നോണം വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു……
അവൻ അവളെ കൈകളിൽ കോരിയെടുത്തു കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് ഓടി…
അപ്പോഴായിരുന്നു അനന്തപത്മനാഭന്റെ കാർ അവിടേക്ക് വന്നത്…
അയാൾ വേഗന്ന് വണ്ടിയിൽ നിന്ന് ചാടിയിറങ്ങി…
“എന്താ അശ്വിൻ എന്റെ മോൾക്ക് പറ്റിയത്…. എങ്ങനെയാ അവൾ ഇവിടെ…. ആരാ എന്റെ മോളെ……”
ചോദിക്കാൻ തുടങ്ങിയ ചോദ്യങ്ങളൊക്കെയും മുഴുവിപ്പിക്കാനാകാതെ അയാൾ നിന്നു….
“സാർ നമുക്ക് മുന്നിൽ ഇനി സമയമില്ല…..ഇപ്പോൾ തന്നെ ബ്ലഡ് ഒരുപാട് പോയിട്ടുണ്ട്…..എത്രയും പെട്ടന്ന് ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിക്കണം….”
രക്തത്തിൽ കുളിച്ചു കിടക്കുന്ന പൗമിയെ മറ്റൊരു കയ്യിലേക്ക് മാറ്റുന്നതൽപ്പം പാടായത് കൊണ്ട് അശ്വിൻ അവളെയും കൊണ്ട് വണ്ടിയുടെ പിൻ സീറ്റിലേക്ക് ഇരുന്നു്‌………
വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെ അനന്തപത്മനാഭൻ സ്റ്റിയറിങിലേക്ക് വിരലുകൾ അമർത്തി……..
തലയ്ക്ക് പിന്നിലൂടെ ഒഴുകിയിറങ്ങുന്ന രക്തതുള്ളികൾ അശ്വിന്റെ ഷർട്ടിനെ നനയിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു……അശ്വിൻ അവന്റെ ടവ്വൽ എടുത്ത് അവളുടെ തലയിൽ പൊത്തി പിടിച്ചു….
അവളുടെ ചൂണ്ടുകൾ എന്തോ പറയുവാനായി വെമ്പുന്നുണ്ടായിരുന്നു…
കൈ വിരലുകൾ പതിയെ ചലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…….
പക്ഷേ അവൾ കണ്ണ് മാത്രം തുറന്നില്ല….
ഡ്രൈവിംഗിനു ഇടയിലും അനന്തപത്മനാഭൻ ഇടയ്ക്കിടെ പിൻ സീറ്റിലേക്ക് നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു……
ദീർഘ ദൂരത്തെ യാത്രയ്ക്ക് ശേഷം അവർ ഹോസ്പിറ്റൽ മുറ്റത്ത് എത്തിച്ചേർന്നു….
മുൻപേ വിളിച്ചു പറഞത് കൊണ്ട് അവിടെ എല്ലാ സജീകരണങ്ങളും റെഡിയായിരുന്നു…..
കാറിൽ നിന്നു പൗമിയെ കൈകളിൽ താങ്ങി കൊണ്ട് പോയി സ്ട്രക്ച്ചറിൽ കിടത്തുമ്പോൾ അശ്വിന്റെ കണ്ണിലും നനവ് പടർന്നിരുന്നു……..
ഐസിയു വിനു മുൻപിലെ ചെയറിൽ പ്രവീണിന്റെ തോളിലേക്ക് തലചായ്ച്ച് തളർന്നിരിക്കുകയാണ് ലക്ഷ്മി……പാച്ചു എന്തൊക്കെയോ പ്രതീക്ഷകളോടെ ഇടയ്ക്കിടെ ഐസിയു ന്റെ ചില്ലു വാതിലിലൂടെ എത്തി അകത്തേക്ക് നോക്കുന്നുണ്ട്…..കണ്ണു നിറഞ്ഞ് വരുമ്പോൾ ആരും കാണാതെ ഇടനാഴിയിലൂടെ നടന്ന് പോയി കണ്ണു തുടച്ചിട്ട് വീണ്ടും ഐസിയു വിനു മുൻപിൽ വന്നു നിൽക്കും…..
ദേഷ്യവും സങ്കടവും ഒക്കെ കൂടി കലർന്നൊരു ഭാവമാണ് അനന്തപത്മനാഭന്റെ മുഖത്ത്…….
പെട്ടെന്നായിരുന്നു ഡോക്ടർ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി വന്നത്…
ഇരുന്നിടത്തു നിന്ന് ലക്ഷ്മി എഴുനേറ്റ് ഡോക്ടർക്ക് അടുത്തേക്ക് നടന്നു ഒപ്പം അനന്തപത്മനാഭനും
“ഡോക്ടർ പൗമീക്ക്….”
“24hours കഴിയാതെ ഒന്നും പറയാൻ സാധിക്കില്ല……..പേഷ്യന്റിന് ഇതുവരെയും ബോധം വീണിട്ടില്ല്‌….കൂടാതെ ബ്ലഡ്‌ഒരുപാട് പോയിട്ടുണ്ട്….”
“ഡോക്ടർ ഞങ്ങളുടെ മോള്……”
അതും പറഞ്ഞു ലക്ഷ്മി വിതുമ്പി കരഞ്ഞു…..
അനന്തപത്മനാഭൻ അവരെ തന്റെ മാറോടു ചേർത്ത് പിടിച്ചു….
“എന്താ ലക്ഷ്മി ഇത്…..അവൾക്ക് ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല…..
താനിങ്ങനെ മനസ്സ് വിഷമിപ്പിക്കല്ലേ…
അവിടെ ചെന്ന് ഇരിക്ക്…..”
അതും പറഞ്ഞു അയാൾ അവരെ ചെയറിൽ കൊണ്ടിരുത്തി….
ശേഷം ഡോക്ടർക്ക് അടുത്തേക്ക് ചെന്നു….
“ഡോക്ടർ ഞങ്ങൾക്ക് ഞങ്ങളുടെ മോളെ ഒന്ന് കാണാൻ പറ്റുവോ…….”
“സാർ…നിങ്ങളൊന്ന് മനസ്സിലാക്കു്‌….ആ കുട്ടിക്ക് ഇതു വരെയും ബോധം പോലും വീണിട്ടില്ല…..
ഈയൊരു അവസ്ഥയിൽ സാർ കാണാത്തത് ആണ് നല്ലത്…..
പിന്നെ എല്ലാം ഈശ്വരന്റെ കൈയ്യിലല്ലേ……പ്രാർത്ഥിക്കു….അവൾക്ക് ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല……ഞങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ മാക്സിമം ട്രൈ ചെയ്യുന്നുണ്ട്…ബാക്കിയൊക്കെ ഈശ്വരന്റെ കൈയ്യിലാ….”
അതു പറഞ് ഡോക്ടർ നടന്നകലുമ്പോഴും അനന്തപത്മനാഭൻ ആ നിൽപ്പ് തുടർന്നു…..
സെക്കന്റുകളും മിനിറ്റ്കളും മണിക്കൂറുകളും കടന്നു പൊയ്ക്കൊണ്ടേയിരുന്നു…..
“എല്ലാവരും കൂടി ഇവിടെ ഇങ്ങനെ ഇരിക്കണ്ട….
പ്രവി പാച്ചൂ.. നിങ്ങള് അമ്മെയെയും കൊണ്ട് വീട്ടിലേക്ക് പൊക്കോ….ലക്ഷ്മിക്ക് മെഡിസിൻ കഴിക്കാനുള്ളതല്ലേ…….”
ലക്ഷ്മിയും പാച്ചുവും പ്രവിയും ഇരിക്കുന്ന ചെയറിനടുത്ത് ചെന്നായിരുന്നു അയാൾ അത് പറഞത്…
‘ഇല്ല…എന്റെ മോള് വരാതെ ഞാൻ എങ്ങോട്ടേക്കും ഇല്ലാ….അവളെയും കൊണ്ടേ ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് പോകു……”
“വാശി പിടിക്കല്ലേ ലക്ഷ്മി…… താൻ തന്റെ ആരോഗ്യം കൂടി ഒന്ന് നോക്ക്……”
അതും പറഞ്ഞു കൊണ്ട് അനന്തപത്മനാഭൻ അവരെ വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ നിർബന്ധിച്ചു കൊണ്ടേയിരുന്നു……
അവസാനം പാച്ചുവും പ്രവിയും അച്ഛന്റെ നിർബന്ധത്തിനൂ വഴങ്ങി ലക്ഷ്മിയെയും കൊണ്ട് യാത്ര തിരിച്ചു……
ദീർഘ ദൂരം താണ്ടി കാറ് ആ വീട്ടുമുറ്റത്ത് വന്നു നീൽക്കുമ്പോൾ ഒരു തരം മൂകതയായിരുന്നു എല്ലാവർക്കും……
പതിയെ ലക്ഷ്മിയേയും താങ്ങിപ്പിടിച്ച് പ്രവി ഡോറ് തുറന്ന് അകത്തേക്ക് കയറി…….
പിന്നാലെ പാച്ചുവും…..
വീടിനകത്തും ഒരു തരം നിശബ്ദത അടിഞ്ഞു കൂടി നിന്നു………
ലക്ഷ്മിയും പാച്ചുവും പ്രവിയും സോഫായുടെ മൂന്നു കോണുകളിൽ പരസ്പരം ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു…….
പെട്ടന്നായിരുന്നു ആ മുറ്റത്തേക്ക് രണ്ടു കാറുകൾ വന്നു നിന്നത്….
അതിൽ നിന്ന് ശേഖരനും മാധവനും അവരുടെ കുടുംബങ്ങളും പിന്നെ മുത്തശ്ശനും മുത്തശ്ശിയും ഇറങ്ങി വന്നു…..
അവരെയൊക്കെ ഒന്നിച്ചു കണ്ടതും ലക്ഷ്മി ഓടി പോയി മാധവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു….
“ഏട്ടാ….എന്റെ കുട്ടി……”
അവൾ അയാളുടെ നെഞ്ചോരം ചേർന്ന് നിന്ന് പൊട്ടിക്കരഞു….
“എന്താ ലക്ഷ്മി ഇത്….അവൾക്ക് കുഴപ്പം ഒന്നും ഇല്ലാ….ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോയി എല്ലാം അറിഞിട്ടല്ലെ ഞങ്ങൾ വരുന്നത്……”
അവരുടെ പുറത്ത് തട്ടി ആശ്വസിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് അയാൾ അത് പറഞ്ഞു….
“നീ അവിടെ ചെന്ന് ഇരിക്ക്….”
അയാൾ അവരെ നിർബന്ധിച്ച് ഇരുത്തി….
പരസ്പരം ആരും ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ല…സൂചി നിലത്ത് വീണാൽ കേൾക്കാവുന്ന നിശബ്ദതയിലും ലക്ഷ്മിയുടെ ഏങ്ങലടികൾ ഇടയ്ക്കിടെ ഉയർന്നു താഴ്ന്നു കൊണ്ടിരുന്നു……..
സമയം ഏകദേശം പതിനൊന്ന് മണിയോട് അടുത്തിരുന്നു…..
അമ്മയെ ഫുഡും മരുന്നും കഴിപ്പിക്കണമെന്ന് അമ്മായിയോട് പറഞിട്ട് പാച്ചു റൂമിലേക്ക് നടന്നു…..
റൂമിലെ നിശബ്ദതയ്ക്കുള്ളിലേക്ക് കാലെടുത്തു വെയ്ക്കുമ്പോൾ അവനു ഭ്രാന്ത് പിടിക്കുന്നത് പോലെയാണ് തോന്നിയത്…
കട്ടിലിന്റെ ഒരു മൂലയ്ക്ക് മാറി തലകുമ്പിട്ട് അവൻ ഇരുന്നു….
അൽപ്പം നേരം കഴിഞ്ഞു പ്രവിയും അങ്ങോട്ട് വന്നു….
കൈയ്യിലിരുന്ന ഫോൺ കട്ടിലിലേക്ക് ഇട്ട് കട്ടിലിന്റെ ഒരു മൂലയ്ക്ക് മാറി അവനും ഇരുന്നു….
പ്രവി കൈ കൊണ്ട് മുഖം അമർത്തി പിടിച്ചു…… അവന്റെ കണ്ണുനീർ കൈ വിരലുകൾക്ക് ഇടയിലൂടെ ഊർന്ന് താഴേക്ക് ഇറങ്ങി…….
അവന്റെ ഓർമ്മകളിലേക്ക് വീണ്ടും പൗമി വന്നു……
“ദേ പൗമി ഇങ്ങനെ കിടന്ന് ചവിട്ടാൻ ആണെങ്കിൽ നിന്നെ എടുത്തു താഴെ കിടത്തും…….
അമ്മാതിരി ചവിട്ടല്ലെ ചവിട്ടുന്നത്…..”
പ്രവി നടുവും തിരുമി കൊണ്ടായിരുന്നു അത് പറഞത്……
“ഓഹോ …..എന്നെ താഴെ കിടത്തുവോ നീയൊക്കെ….”
“ആ….കിടത്തും…”
പാച്ചൂ അത് പറഞ്ഞു നിർത്തിയതും തലയിണ കൊണ്ടുള്ള ആദ്യത്തെ അടി അവന്റെ മേലേക്ക് വീണു…..
പിന്നെ അതൊരു കൂട്ട അടിയായി…..
അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടുംപരസ്പരം തല്ലി ക്ഷീണിച്ചു ഇരുന്നപ്പോൾ പൗമി പറഞൊരു കാര്യമുണ്ട്…
“പ്രവി ഇങ്ങടുത്തോട്ട് വാ….പാച്ചൂ നീയും….”
ഇച്ചിരി പേടിച്ച് പേടിച്ച് അവർ അവൾക്കടുത്തേക്ക് ചെന്നപ്പോൾ,
രണ്ടു തോളിലൂടെയും കൈയ്യിട്ട് അവരുടെ തലകളെ അവളുടെ മുഖത്തോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചു
“എനിക്ക് നിങ്ങളെ എപ്പോഴും വേണം….. ദാ ഇങ്ങനെ ചേർത്ത് പിടിക്കാൻ……”
പെട്ടെന്ന് അതോർത്തപ്പോൾ ഒഴുകി വന്ന കണ്ണുനീർ തുള്ളികളെ അവനു പിടിച്ചു നിർത്താനായില്ല……
പാച്ചു പെട്ടെന്ന് ബാൽക്കണിയിലേക്ക് നടന്നു………
എന്താണ് കാര്യമെന്ന് അറിയാതെ പ്രവിയും അവനു പിന്നാലെ നടന്നു…
ബാൽക്കണിയിൽ ഇരുന്നു മുഖം പൊത്തി കരയുകയാണ് അവൻ…
“എന്താടാ പാച്ചൂ…..ടാ അവൾക്കൊന്നും സംഭവിക്കില്ലെടാ…..കരയാതെടാ…..”
“എന്നാൽ പിന്നെ നീയെന്തിനാ കരയുന്നത്…??”
പാച്ചുവിന്റെ ആ ചോദ്യത്തിന് മുൻപിൽ പ്രവിയൊന്ന് പതറി…
“അവളില്ലാതെ പറ്റുന്നില്ലെടാ പ്രവി……ഈ വീട്ടിൽ ഒരുസ്ഥലത്തും ഇരിക്കാൻ പറ്റുന്നില്ല…. അവളുടെ ഓർമ്മകൾ…..”
പറഞ്ഞു വന്നത് പൂർത്തിയാക്കാനാകതെ പാച്ചു പ്രവിയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കരഞ്ഞു……
“ടാ പ്രവി നമുക്ക് ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് പോകാം അതാകുമ്പോൾ ഒന്നൂല്ലേലും അവള് നമ്മുടെ അടുത്ത് തന്നെ ഇല്ലേ………..”
പാച്ചുവിന്റെ ആ വാക്കുകൾ പ്രവിയുടെ കണ്ണിൽ വീണ്ടും നനവ് പടർത്തി……
“ടാ പ്രവി ശരിക്കും അവളെയാ അപകടത്തിലേക്ക് തള്ളി വിട്ടത് നമ്മളല്ലേ…..നമ്മൾ കളിയാക്കി ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിൽ അവൾ ഇപ്പോഴും നമുക്കൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നേനെ……..”
അവന്റെ വാക്കുകൾക്കു മുൻപിൽ ഉത്തരമില്ലാതെ പ്രവി നിന്നു…..
×××××××
“ഛീ അങ്ങോട്ട് മാറി നിൽക്കെടാ……ഒരു പാവം പെണ്ണിനെ കൊല്ലാൻ ശ്രമിച്ചിട്ട് നിൽക്കുന്ന നിൽപ് കണ്ടില്ലേ…….”
പൗമിയെ അന്വേഷിച്ചെത്തിയ പോലീസുകാർക്ക് ഓടി രക്ഷപെടാൻ ശ്രമിച്ച ആൽവിനെയും അവന്റെ ഗുണ്ടകളെയും അവിടെ നിന്ന് കിട്ടി….
അവന്റെ ഗുണ്ടകളെയെല്ലാം ആശുപത്രിയിൽ പ്രവേശിപ്പിച്ചു പൗമിയുടെ അടിയിൽ അവർക്കെല്ലാം കാര്യമായി പരിക്കേറ്റിട്ടുണ്ടായിരുന്നു…..
അവൾക്കൊന്നും ചെയ്യാൻ കഴിയാതെ പോയത് ആൽവിനെ മാത്രം ആയിരുന്നു…….
×××××××
ഐസിയു വിനുള്ളിലെ തണുപ്പിൽ ഒന്നനങ്ങാൻ പോലുമാവാതെ തനിക്ക് ചുറ്റും നടക്കുന്നതെന്താണെന്ന് പോലും അറിയാതെ പൗമി കിടന്നു……
ഐസിയു വിനു പുറത്തെ ചെയറിൽ തലയ്ക്ക് കൈയ്യും കൊടുത്തു ഇരിക്കുകയായിരുന്നു അനന്തപത്മമനാഭൻ…….
അശ്വിൻ പതിയെ അയാൾക്കടുത്തേക്ക് ചെന്നു…
“സാർ….”
“അശ്വിൻ ഇതുവരെ വീട്ടിൽ പോയില്ലേ….??
അമ്മ ഒറ്റയ്ക്കല്ലേ വീട്ടിൽ…..”
“അത് പിന്നെ സാർ….പൗമിക്ക്.. അല്ല പൗർണമിക്ക് എങ്ങനെയുണ്ടെന്ന് അറിയാൻ…..”
“ഒരു മാറ്റവും ഇല്ലടോ….എന്റെ കുഞൊന്ന് കണ്ണു പോലും തുറന്നില്ലടോ…….
ഞാനെന്റെ ലക്ഷ്മിയോട് എന്തു പറയും….
അവള് പൗമിയെ ഒരുപാട് വഴക്ക് പറയും അതൊക്കെ അവളോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടായിരുന്നു….
എടോ…ഞങ്ങളുടെ മോളെ ഞങ്ങൾക്ക് കിട്ടോവോ…..”
അനന്തപത്മനാഭൻ ഒരു കൊച്ചു കുഞ്ഞിനെ പോലെ അശ്വിനു മുൻപിൽ വിതുമ്പി…..
“എങ്കിലും എന്തിനായിരിക്കും അവരെന്റെ മോളോട് ഇങ്ങനെ ചെയ്തത്…..???”
“സാർ കുറച്ചു മുൻപ് സ്റ്റേഷനിൽ നിന്നു വിളിച്ചിരുന്നു…..
പൗർണമിയുടെ സീനിയർ ആയിട്ടുള്ളൊരു പയ്യനാ ഇത് ചെയ്തത്….ആൽവിൻ…
അവൻ കുറ്റം സമ്മതിച്ചിട്ടുണ്ട്….”
“എന്തിനാ അവൻ എന്റെ മോളോട് ഇത് ചെയ്തത്…??”
“കുറച്ചു ദിവസങ്ങൾക്ക് മുൻപ് പൗമിയും ആൽവിനും തമ്മിൽ ചെറിയൊരു പ്രോബ്ലം അതിന്റെ ദേഷ്യത്തിന് ചെയ്തതാ…..”
അനന്തപത്മനാഭൻ ഒന്ന് അമർത്തി മൂളുക മാത്രം ചെയ്തു……
“സാർ എത്ര നേരം കൊണ്ട് ഈ ഇരുപ്പ് ഇരിക്കുവാ….
ഞാൻ പോയി ഒരു കോഫി വാങ്ങിയിട്ടു വരട്ടേ……”
“എന്റെ മോള് ഈ കിടപ്പ് കിടക്കുമ്പോൾ ഞാനെങ്ങനെയാ അശ്വിനേ……”
ബാക്കി പറഞ്ഞു പൂർത്തിയാക്കാതെ തലകുമ്പിട്ട് അയാൾ ഇരുന്നു…..
“സാർ ഡോക്ടർ……”
എന്ന് അശ്വിൻ കൈ തട്ടി വിളിച്ചപ്പോഴായിരുന്നു അയാൾ ഡോക്ടറെ ശ്രദ്ധിച്ചത്
പെട്ടെന്ന് അയാൾ ഇരുന്നിടത്ത് നിന്ന് എണീറ്റു…
“ഡോക്ടർ എന്റെ മോൾക്ക്….”
“സാർ ഞങ്ങൾ പറഞല്ലോ….ഞങ്ങളെ കൊണ്ട് ആകുന്നതൊക്കെ ഞങ്ങൾ ചെയ്യുന്നുണ്ട്…..
ഇതൊരു റെയർ കേസാണ്…പേഷ്യന്റിനു ബോധം വന്നാലേ ഞങ്ങൾക്ക് എന്തേലും ചെയ്യാൻ സാധിക്കു…”
“ഇവിടെ കൊണ്ടു വന്നിട്ടിപ്പോൾ എത്ര മണിക്കൂർ ആയി….ഇതുവരെയും നിങ്ങൾക്കൊന്നും പറയാനില്ല….
എന്താ ഡോക്ടർ ഇത്….”
അനന്തപത്മനാഭൻ ഡോക്ടറോട് ദേഷ്യപ്പെട്ടു..
“സാർ ഐ ക്യാൻ അണ്ടർസ്റ്റാൻഡ് യുവർ ഫീലിംഗ്സ് ബട്ട്….”
ഇനിയെന്ത് പറയണമെന്നറിയാതെ ഒരു നിമിഷം ഡോക്ടർ നിന്നു….
“ദൈവത്തോട് നന്നായി പ്രാർത്ഥിക്കു…എല്ലാം ശരിയാകും….”
അത് പറഞ ശേഷം ഡോക്ടർ വേഗം ക്യാബിനിലേക്ക് നടന്നു………
×××××××××
സമയം രാത്രി ഒന്നരയായിട്ടും ആ വീട്ടിലെ എല്ലാ ഭാഗത്തും ലൈറ്റുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു…..
ആരും ഉറങ്ങിയിരുന്നില്ല…..പൗമിയുടെ ഓർമ്മകളുമായി ഓരോരുത്തരും അങ്ങിങ്ങായി ഇരുന്നു….
പാച്ചുവും പ്രവിയും പാച്ചുവിന്റെ റൂമിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയതേ ഇല്ല…….
പൗമിയെക്കുറിച്ചുള്ള ഓർമ്മകൾ അയവിറക്കി കൊണ്ട് അവരെന്നും പുതച്ച് കിടക്കാറുള്ള ബെഡ്ഷീറ്റും കെട്ടിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് കട്ടിലിന്റെ ഒരു മൂലയിൽ ചാരി ഇരിക്കുകയാണ് പാച്ചു……..
ആ ഭിത്തിയുടെ ചുവരിൽ മുഴുവനും അവനും പ്രവിയും പൗമിയും ഒന്നിച്ചുള്ള ചിത്രങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു….
ഒന്നിൽ നിന്ന് മറ്റൊന്നിലേക്ക് അവന്റെ കണ്ണുകൾ പാഞ്ഞു….
ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ അവന്റെ കണ്ണൊന്നടഞു…..
×××××××
മൂന്നാലു ഡോക്ടർമാർ ഒന്നിച്ചു ഐസിയു വിലേക്ക് ഓടുന്നത് കണ്ടാണ് പരിഭ്രാന്തിയോടെ അനന്തപത്മനാഭൻ ഇരുന്നിടത്ത് നിന്ന് ചാടിയെഴുനേറ്റത്….
“എന്താ ഡോക്ടർ…..??”
വേവലാതിയോടെ അയാൾ ചോദിച്ചെങ്കിലും ആരും അയാളെ ഗൗനിക്കാതെ ഐസിയുവിലേക്ക് കയറി
വാതിൽക്കൽ നിന്ന നഴ്സിനോട് അയാൾ കാര്യം തിരക്കി
ഒന്നൂലന്ന് പറഞ്ഞു അവരും കൈയ്യൊഴിഞു……
അനന്തപത്മനാഭൻ ഭിത്തിയിൽ ചാരി മൂകനായി നിന്നു….
ഡോക്ടർ പതിയെ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി…..
ഇത്തവണ അനന്തപത്മമാഭൻ ഡോക്ടർക്ക് അടുത്തേക്ക് ചെന്നില്ല പക്ഷേ ഡോക്ടർ അയാളെ തേടിയെത്തി….
“ഞങ്ങളെ കൊണ്ട് പറ്റാവുന്നതൊക്കെ ചെയ്തു പക്ഷേ….അവളുടെ ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ മാത്രം ഞങ്ങൾക്ക് സാധിച്ചില്ല……”
ഡോക്ടറുടെ വാക്കുകളൊക്കെയും മുറിഞു പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു…
അനന്തപത്മനാഭൻ നിസ്സഹായതയോടെ ഡോക്ടറുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി
“കയറി കണ്ടോളൂ…..”
മരവിച്ച മനസ്സുമായി അനന്തപത്മനാഭൻ വേച്ചു വേച്ചു ഐസിയു വിനുള്ളിലെ തണുപ്പിലേക്ക് നടന്നു….
കട്ടിലിൽ കിടന്ന പൗമിയുടെ മുഖത്തേക്ക് അയാൾക്ക് നോക്കാൻ സാധിച്ചില്ല….
തണുത്ത് മരവിച്ച അവളുടെ കൈകളിലേക്ക് അയാളൊന്ന് തൊട്ടു….
“നീ ഈ ലോകത്തന്ന് എന്നന്നേക്കുമായി വിട പറഞ്ഞു പോയെന്ന് നിന്റെ അമ്മയോടും നമ്മുടെ പാച്ചൂനോടും പ്രവിയോടും അച്ഛനെങ്ങനെ പറയും മോളെ…….”
അയാൾ അവളുടെ കവിളിൽ തൊട്ടു ശേഷം നെറ്റിയിൽ ഉമ്മ വെച്ചു..
×××××××
“പൗമീ………”
പാച്ചുവിന്റെ ആ അലർച്ചയിൽ അവനു തൊട്ടടുത് ഇരുന്ന പ്രവി പോലും ഞെട്ടിപ്പോയി….
“എന്താടാ…..”
പ്രവീൺ അവനെ തട്ടി വിളിച്ചു…
“സ്വപ്നം…. ഞാൻ ഒരു…. ഞാനൊരു സ്വപ്നം കണ്ട്…”
വിക്കി വിക്കിയായിരുന്നു അവനത് പറഞത്….
“എന്താടാ പറ്റിയത്….??”
“പ്രവി എനിക്ക് ഇപ്പോൾ നമ്മുടെ പൗമിയെ കാണണം….ഞാനൊരു സ്വപ്നം കണ്ടു അവൾക്ക് എന്തോ അരുതാത്തത്….”
പെട്ടെന്ന് പ്രവി പാച്ചുവിന്റെ വാ പൊത്തി….
“വേണ്ടെടാ സ്വപ്നമാണേൽ പോലും അതെനിക്ക് കേൾക്കണ്ടാ….”
“വാ നമുക്ക് ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോകാം…”
പാച്ചു ധൃതിയിൽ താഴേക്ക് ഇറങ്ങി പിന്നാലെ പ്രവിയും…
അമ്മാവൻമാര് രണ്ടു പേരും താഴെയുണ്ടായിരുന്നു….
ബാക്കി എല്ലാവരും റൂമിൽ ആയിരുന്നു…
അവരോട് കാര്യം പറഞ്ഞു പാച്ചുവും പ്രവിയും വേഗം വണ്ടിയിൽ കയറി….
“തിരക്കൊഴിഞ റോഡ്….”
പാച്ചു പ്രവിയോടായ് പറഞ്ഞു……
പൗമിക്ക് ഒരുപാട് ഇഷ്ട്ടമായിരുന്നു തിരക്കൊഴിഞ റോഡിനു സൈഡിലൂടെ സ്ട്രീറ്റ് ലൈറ്റിന്റെ അരണ്ട മഞ്ഞ വെളിച്ചത്തിൽ പാച്ചുവിന്റെയും പ്രവിയുടെയും കൈകോർത്ത് പിടിച്ചു നടക്കാൻ….
ഒരുപാട് രാത്രികളിൽ അവളുടെ ആ ആഗ്രഹം പ്രവിയും പാച്ചുവും സാധിച്ചു കൊടുത്തിട്ടും ഉണ്ട്…
പെട്ടന്നാണ് പ്രവിയുടെ ഫോണിലേക്ക് അനന്തപത്മനാഭന്റെ കോള് വന്നത്….
“അച്ഛനാ…”
അവൻ പാച്ചൂനോടായ് പറഞ്ഞു….
“എടുക്കണ്ട പ്രവി….നമ്മളിപ്പോ അങ്ങോട്ടേക്ക് പോകുവല്ലേ…..
എന്ത് കാര്യമാണേലും അവിടെ ചെന്നിട്ട് അറിഞാ മതി…..”
അപ്പോഴേക്കും ആ കോള് കട്ടായി…
അനന്തപത്മനാഭൻ വീണ്ടും വിളിച്ചു..
എന്തോ അത്യാവശ്യം ആണെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ പ്രവീൺ പതിയെ കോളെടുത്ത് ചെവിയോരം ചേർത്തു പിടിച്ചു….
(തുടരും)
മുൻഭാഗങ്ങൾക്കായി ഈ ലിങ്കിൽ പോവുക
അമ്മുക്കുട്ടിയുടെ മറ്റു നോവലുകൾ
ഇവിടെ കൂടുതൽ വായിക്കുക
അക്ഷരത്താളുകൾ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച എല്ലാ നോവലുകളും വായിക്കുക
അക്ഷരത്താളുകൾ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച എല്ലാ കഥകളും വായിക്കുക
About Author
Unlock Your Imagination: Start Generating Stories Now! Generate Stories
Get all the Latest Online Malayalam Novels, Stories, Poems and Book Reviews at Aksharathalukal. You can also read all the Latest Stories in Malayalam by following us on Twitter and Facebook
പുതിയ നോവലുകളും കഥകളും ദിവസവും ഇന്‍ബോക്‌സില്‍ ലഭിക്കാന്‍ ന്യൂസ് ലെറ്റർ സബ്‌സ്‌ക്രൈബ് ചെയ്യാം
Hey, I'm loving Kuku FM app 😍
You should definitely try it. Use my code LPLDM59 and get 60% off on premium membership! Listen to unlimited audiobooks and stories.
Download now
©Copyright work - All works are protected in accordance with section 45 of the copyright act 1957(14 of 1957) and shouldnot be used in full or part without the creator's prior permission
സങ്കടത്തോടെ അല്ലാതെ ഈ ഭാഗം വായിക്കാൻ കഴിയില്ല. അത്രമാത്രം പൗമിയെ ഉൾക്കൊണ്ടു. ഓരോ വരികളും ഉദ്വോഗവും വൈകാരികവുമായിരുന്നു.അരുതാത്തത് ഒന്നും സംഭവിക്കല്ലേ എന്ന് ആഗ്രഹിക്കുന്നു.
ഇങ്ങനൊന്നും ചെയ്യല്ലേ pls വായിച്ചിട്ട് ഉൾകൊള്ളാൻ പറ്റുന്നില്ല ബാക്കി വേഗം ഇടു pls
Poumi kk onnum sanbhvikkaruth. Aval ellenkil pinne previyum pachuvum ella…. next part nu katta waiting
Poumike onnum varthalle pavam