ഇഷ്‌കിൻ താഴ്‌വാരം part 09

ഇഷ്‌കിൻ താഴ്‌വാരം…

✍️F_B_L

PART-09

[തുടരുന്നു…]

ഉള്ളിലൊരുപാട് പേടിയുണ്ടെങ്കിലും അസി അത് പറയാൻ തീരുമാനിച്ചു.
“എനിക്ക് ഒരാളെ ഇഷ്ടമാണ്”

അജു എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ പറയുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ച അസിക്ക് തെറ്റുപറ്റി.
അജു ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.
അസി അതൊരു അവസരമായെടുത്ത് പറഞ്ഞുതുടങ്ങി.
“റാഷിദ്‌ എന്നാണ് പേര്. ഇക്കാക്ക് അറിയുമായിരിക്കും റാഷിക്കാനെ. ഇക്കയുടെ ജൂനിയർ ആയിരുന്നു. നബീൽക്കയുട അനിയൻ”

അസി അത്രയും പറഞ്ഞിട്ടും അജുവിന്റെ ഭാഗത്തുനിന്ന് പ്രതികരണം ഒന്നുമുണ്ടായില്ല.
അത് അസിയിൽ കൂടുതൽ ഭയം ഉടലെടുക്കാൻ കാരണമായി.

“ഇക്കാ…” വിറയലോടെ അസി വിളിച്ചു.

അജു അതൊന്നും കേൾക്കാതെ വണ്ടിയുടെ വേകതകൂട്ടി വീട്ടിലേക്ക് കുതിച്ചു.

വീടെത്തി അസി അജുവിന്റെ പുറകെ ഓരോന്നുംപറഞ്ഞ് നടന്നെങ്കിക്കും അജു അവളെ ശ്രദ്ധിക്കാൻ തയ്യാറായില്ല.
അജുവിന്റെ ആ പ്രവർത്തികൾ അസിയിൽ സങ്കടം ഉടലെടുക്കാൻ കാരണമായി.

അജുവിനുമുന്നിൽ വാശിക്കാരിയായ അസി അവളുടെ റൂമിൽകയറി അവിടെനിന്ന് ഉറക്കെവിളിച്ചുപറഞ്ഞു
“എനിക്കൊരു വിവാഹജീവിതമുണ്ടെങ്കിൽ അത് റാഷിക്കയുടെ കൂടെയായിരിക്കും” എന്ന്.

അജു മറുടിയൊന്നും നൽകാതെ അവന്റെ റൂമിലേക്ക് കയറിപ്പോയി.

ഈ സമയം അസി അവളുടെ റൂമിലിരുന്ന് ഫോണിൽ റാഷിക്ക് മെസ്സേജ് അയക്കുകയായിരുന്നു.

“നമ്മുടെ കാര്യം ഞാൻ ഇക്കയോട് പറഞ്ഞു”

“എന്നിട്ട്”

“ഇക്ക എന്നോട് മിണ്ടുന്നില്ല”

“നീയെന്തിനാ ഇക്കയോട് പറയാൻപോയെ. ഞാൻ ചോദിക്കുമായിരുന്നല്ലോ ഇക്കയോട്”

“ഇന്ന് ഉമ്മയുടെവീട്ടിൽ പോയിരുന്നു. അപ്പോ മാമന്മാർ രണ്ടുപേരും ഇക്കയോട് എന്റെ കല്യാണത്തെപ്പറ്റി സംസാരിച്ചു. ഒരാളെ കണ്ടുപിടിക്കാൻ ഇക്ക ഒരുക്കമാണ് എന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ നമ്മുടെകാര്യം പറയാതിരിക്കാൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല”

“നന്നായി എന്തായാലും… ഇനിയിപ്പോ വരുന്നിടത്തുവെച്ച് കാണാം”

“ഞാനെന്റെ സ്ഥിരം പരിപാടി തുടങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. വിജയിക്കുമോ എന്നറിയില്ല. എന്നാലും വാശിയിലാണ്”

“അസീ… നീയിപ്പോ നിന്റെ ഇക്കയെ കൂടുതൽ സങ്കടപ്പെടുത്തുകയാണ്. ഈ വാശിയൊന്നും വേണ്ട. ഞാൻ നബീൽക്കയോട് പറഞ്ഞ് അജുക്കയോട് സംസാരിപ്പിക്കാം. നീ നിന്റെ ഇക്കയിൽനിന്ന് മാറിനിൽക്കരുത്”

“ഇനി മെസേജ് അയക്കല്ലേ… ഞാൻ ഇക്കയുടെ അടുത്തേക്ക് പോവുകയാണ്”

അസി റൂമിൽനിന്നിറങ്ങി അജൂന്റെ റൂമിലേക്ക് നടന്നു.

റൂമിനകത്തെ അരണ്ടവെളിച്ചതിൽ ബെഡിൽ കണ്ണടച്ചുകിടക്കുന്ന അജുവിനെ അസി കണ്ടു.
അവൾ പതിയെച്ചെന്ന് അജുവിനെ വിളിച്ചു.

“ഇക്കാ…” അജു കണ്ണുതുറന്ന് എഴുനേറ്റിരുന്നു.
“ഇക്കയെന്താ എന്നോടൊന്നും മിണ്ടാത്തത്” എന്ന് അസി ചോദിച്ചപ്പോൾ
“എത്രകാലമായി ഇത് തുടങ്ങിയിട്ട്” എന്ന് അജു അസിയോട് തിരിച്ചുചോദിച്ചു.

“ഇക്കാ അതുപിന്നെ…” അസി പറയാൻ മടിച്ചതും

“നിന്നോടാ ചോദിച്ചത് നീയും റാഷിയും ഈ ഒളിച്ചുകളി തുടങ്ങിയിട്ട് എത്രകാലമായെന്ന്..?” അജു ദേശ്യത്തോടെ അസിക്കുനേരെ കൈചൂണ്ടി.

അജു ദേഷ്യപ്പെട്ടാലുള്ള സ്വഭാവം അസിക്കറിയാവുന്നതുകൊണ്ട്
“രണ്ടുവർഷം” എന്ന് അസി പേടിച്ചുകൊണ്ട് മറുപടിനൽകി.

“രണ്ടുവർഷം… അല്ലെ അസീ” അജു ദേഷ്യത്തിനിടയിലും ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ചോദിച്ചു.

“ഇക്കാ… ഞാൻ…”

“വേണ്ട അസീ… ഇനി നീയൊന്നും ഇങ്ങോട്ട് പറയണ്ട. എനിക്ക് നിന്നിലൊരു വിശ്വാസമുണ്ടായിരുന്നു. ആ വിശ്വാസത്തിലാ ഇന്ന് മാമന്റെ വീട്ടിൽവെച്ച് നെഞ്ചും വിരിച്ച് ഞാൻ ആദിയോട് പറഞ്ഞത് നീയങ്ങനെ ചെയ്യില്ലെന്ന്”

“ഇക്കാ പറ്റിപ്പോയി…”

“ഇന്നത്തോടെ നിർത്തിക്കോ അവനുമായുള്ള നിന്റെ ബന്ധം. ഇനി ഞാൻ പറയും നീ അനുസരിക്കും. ഞാൻ പറയുന്ന ചെക്കൻ നിന്നെ കെട്ടും” അജു ദേഷ്യത്തോടെയും വാശിയോടെയും പറഞ്ഞു.

“അത് ഇക്കമാത്രം തീരുമാനിച്ചാൽപോരാ. എനിക്കിന്ന് പ്രായം പതിനെട്ടാണ്. എന്റെകാര്യത്തിൽ തീരുമാനമെടുക്കാനുള്ള അവകാശം എനിക്കുണ്ട്” അസി ഒരുമടിയുമില്ലാതെ അജൂന്റെ മുഖത്തുനോക്കി അങ്ങനെ പറഞ്ഞു.

അതുകേട്ട അജു
“അറിഞ്ഞില്ല അസീ നീ ഉത്രയും വളർന്നെന്ന്. എന്റെ കാര്യത്തിൽ നീ തീരുമാനമെടുത്തത് എന്നോട് ചോദിച്ചിട്ടാണോ. അല്ലല്ലോ…? അതുപോലെ നിന്റെ കാര്യത്തിൽ തീരുമാനം എന്റേതാണെന്ന് ഞാനും വുശ്വസിച്ചു” അജു റൂമിൽനിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി.

“ഇക്ക എന്തുതന്നെ പറഞ്ഞാലും എന്റെ തീരുമാനത്തിൽ മാറ്റമൊന്നുമില്ല. റാഷിക്കയെ മറന്ന് എനിക്കൊരു ജീവിതം ഉണ്ടാകില്ല. വാശിക്കാണിച്ച് മാറ്റാരെയെങ്കിലും എന്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്നാൽ പിന്നെ ഇക്കയെന്നെ കാണില്ല” അസി അജൂന്റെ പുറകേനടന്ന് പറഞ്ഞ് അവളുടെ റൂമിലേക്ക് കടന്നുപോയി.

ഒരു രാത്രിയിലെ ചുരുങ്ങിയ മണിക്കൂറുകൾക്കൊണ്ട് അജുവിനും അസിക്കുമിടയിൽ പുതിയ പ്രശ്നമുതിച്ചിരിക്കുന്നു.
ആർക്കും അസൂയ തോന്നിയിരുന്ന അവരുടെ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള ജീവിതത്തിൽ വിള്ളൽ വീണിരിക്കുന്നു.

അജു ഹാളിലെ സോഫയിലേറക്കിരുന്നു കണ്ണുകളെ ഇറുകിയടച്ചതും
കഴിഞ്ഞുപോയ കാലങ്ങൾ അവന്റെ കണ്ണിലേക്ക് ഓടിയടുത്തു.

“അജുവിന് എഴുവയസ്സ് ഉള്ളപ്പോഴായിരുന്നു അസിയുടെ ജനനം. അതിനുമുൻപ് ഒരുകൂട്ട് പ്രതീക്ഷിച്ചെങ്കിലും ആ കുഞ്ഞിന് ജന്മം കൊടുക്കാൻ ആയിഷാത്തക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല.
അസി ജനിച്ചപ്പോൾ ഏറ്റവും കൂടുതൽ സന്തോഷിച്ചത് ആ എഴുവയസ്സുകാരൻ ആയിരുന്നു.
സ്കൂളിൽനിന്നും വന്നാൽ അജു ആദ്യം ഓടിയെത്തിയിരുന്നത് ആ കുഞ്ഞനുജത്തിയെ കളിപ്പിക്കാനായിരുന്നു. അസ്ന എന്നപേര് അബ്‌ദുക്ക വിളിച്ചപ്പോൾ അസ്‌നയെ അസിയിലേക്ക് മാറ്റിയത് അജുവായിരുന്നു.
ആ അസി വളരുമ്പോൾ അജൂന്റെ വിരലിൽ തൂങ്ങിയാണ് അവളെറയും നടന്നത്.

നാലുവയസ്സുള്ള അസിയുമായി കളിക്കാൻപോയ അന്ന് അസിയുടെ ദേഹത്ത് പന്തുകൊണ്ടു. അന്ന് അസി കരഞ്ഞപ്പോൾ അജു കൂട്ടുകാരുമായി അടിയുണ്ടാക്കി, കരയുന്ന അസിയുമായി വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ കൊണ്ടതും കൊടുത്തതിനുമപ്പുറം ഉമ്മയുടെ കയ്യിൽനിന്നും അജുവിന് നല്ലപോലെ തല്ലുകിട്ടി.

വേദനകൊണ്ട് കരയുന്ന അജുവിന്റെ കയ്യിലെ അടികൊണ്ടഅടയാളത്തിൽ തടവി “കരയണ്ട” എന്ന് പറഞ്ഞതാണ് ആ നാലുവയസ്സുകാരി അസി.

അജു വളരുന്നതിനോടൊപ്പം അസിയും വളർന്നു. എപ്പോഴും തോളിലേറി നടന്ന അസിയെ ആയിഷാത്ത അജുവിൽനിന്ന് അകറ്റിയപ്പോൾ അന്നും അസിക്കുവേണ്ടി അജു കരഞ്ഞു.
അന്ന് അബദ്ക്കയാണ് അസിമോള് വലിയകുട്ടി ആയതുകൊണ്ടല്ലേ എന്നുപറഞ്ഞ് അജുവിനെ സമാധാനിപ്പിച്ചത്.

ആ ഉമ്മയും ഉപ്പയും അവരെ ബാക്കിയാക്കി ലോകത്തോട് വിടപറഞ്ഞപ്പോൾ അസി ഒരുപാട് കരഞ്ഞിരുന്നു എങ്കിലും അജൂനെ കാണുമ്പോൾ അവളുടെ കണ്ണുകൾ തോരാറുണ്ട്.
പുറത്തിറങ്ങി നടക്കണമെങ്കിലോ കൂട്ടുകാരുടെ വീട്ടിലേക്ക് പോകണമെങ്കിലോ അജുവിന്റെ സമ്മതമില്ലാതെ അസി ഇറങ്ങില്ലായിരുന്നു. ഇടക്കൊക്കെ വേണ്ട എന്ന് അജു വാശിപിടിച്ചാൽ അസിയും വാശിപിടിക്കും. അസിയുടെ വാശിയിൽ അജു തോറ്റുപോകും. അത് പണ്ടും അങ്ങനെയാണ്.
എന്നാലും അജുവിന് ഇഷ്ടമില്ലാത്ത ഒരുകാര്യത്തിലും അസി വാശിക്കാണിക്കിലായിരുന്നു.
എന്നിട്ടും ഇന്നിപ്പോ അസി പറഞ്ഞതിനർത്ഥം…”
അജു ചിന്തയിൽനിന്ന് ഉണർന്നു.
ഇറുകിയടച്ച കണ്ണുകൾ തുറന്നു.

“ഇല്ലാ എന്റെ അസിയെ എനിക്ക് നഷ്ടമായികൂടാ” എന്നുപറഞ്ഞ് അജു അസിയുടെ റൂമിന്റെ വാതിലിൽ തട്ടി.
“അസീ… മോളെ വാതിൽതുറക്ക്… എനിക്ക് നിന്നോട് സംസാരിക്കണം” എന്ന് അജു പറഞ്ഞപ്പോൾ

“എനിക്ക് ഒന്നും കേൾക്കണമെന്നോ എന്തെങ്കിലും ഇനി പറയണമെന്നോഇല്ല” എന്നായിരുന്നു റൂമിനകത്തുനിന്നും അസിയുടെ മറുപടി.

“ഈ വാശി നല്ലതിനല്ല അസീ” അജു വീണ്ടും പറഞ്ഞു.

“നല്ലതാണെങ്കിലും ചീത്തയാണെങ്കിലും ഞാൻ സഹിച്ചു. എന്റെകാര്യത്തിൽ ആരും ഇടപെടുന്നത് എനിക്കിനി ഇഷ്ടമല്ല”

അസി അത്രയും പറഞ്ഞപ്പോൾ കൂടുതലായി എന്തെങ്കിലും പറയാൻ അജുവിന് കഴിഞ്ഞില്ല.

അജു അവന്റെ റൂമിലേക്ക് എത്തി ഫോണെടുത്തതും ഷാനയുടെ കോളുവന്നു.

“ആ ഷാന… പറ”

“എവിടെയാ… കറക്കമൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് വീട്ടിലെത്തിയോ രണ്ടാളും…?” ഷാന ചോദിച്ചു.

“ആ… എത്തി”

“അസിയുണ്ടോ അടുത്ത്…?”

“ഇല്ല”

അജുവിന്റെ വാക്കുകൾ ചുരുങ്ങിയതും പറയുന്ന വാക്കുകളികെ പതറിച്ചയും ഷാനയെ സംശയത്തിലാഴ്ത്തി.
“ഇക്കാ… എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടോ… എന്താ ശബ്ദമൊക്കെ ഇങ്ങനെ..?”

“ഏയ്‌ ഒന്നുല്ല ഷാനാ… നിനക്ക് തോന്നുന്നതാ”

“അതുവെറുതെ പറയുന്നതാ. എന്തോ പറ്റിയിട്ടുണ്ട്. എന്താണെന്ന് പറ അജുക്കാ”

“ഒന്നുല്ല പെണ്ണെ. നീയിപ്പോ വെക്ക്. ഞാൻ നാളെ വിളിക്കാം”

“പറ്റില്ല. എനിക്ക് അറിയണം എന്തുപറ്റിയെന്ന്”

ഷാനയോട് മറുപടി പറയാതെ അജു ഫോൺ കട്ടാക്കി ബെഡിലേക്ക് കിടന്നു.

അജുവിന്റെ സംസാരത്തിൽ എന്തോ പ്രശ്നമുള്ളതായി തോന്നിയ ഷാന ഉടനെ അസിയെ വിളിച്ചു.

“എന്താടീ…” ദേഷ്യത്തിലാണ് അസിയെന്ന് ഷാനക്ക് മനസായിലായി.

“അസീ… എന്തിനാ എന്നോട് ചൂടാവുന്നേ..?”

“പിന്നെ ചൂടാവാതെ… നിന്റെ ഇഷ്ടം നീ എന്നോട് പറഞ്ഞു. ഞാനത് സാധിപ്പിച്ചുതന്നു ഇല്ലേ”

“ആ…”

“അപ്പൊ നീ ഹാപ്പിയാണോ…?”

“പിന്നല്ലാതെ. ഒരുപാട് സന്തോഷമുണ്ട്”

“നിന്റെ ഇഷ്ടവും ആഗ്രഹവും നടന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ നിനക്ക് സങ്കടം ഉണ്ടാവുമായിരുന്നോ”

“ആ സങ്കടം ഉണ്ടാവാതിരിക്കില്ലല്ലോ”

“എങ്കിൽ ഞാൻ അങ്ങനെയൊരു സങ്കടത്തിലാണ്”
എന്ന് അസി പറഞ്ഞപ്പോൾ ഷാന ഞെട്ടിപ്പോയി.

“റബ്ബേ… നീയപ്പൊ അജുക്കയോട് പറഞ്ഞോ റാഷിക്കാടെ കാര്യം”

ഷാനയുടെ ചോദ്ധ്യത്തിന് അസിയൊന്ന്മൂളി.

“എന്നിട്ട് എന്താ സംഭവിച്ചത്”

അസി അവിടെ നടന്ന സംഭവങ്ങളെല്ലാം ഷാനയോട് പറഞ്ഞു.

“എന്റെ പടച്ചോനേ… നീയിത് എന്തുപണിയാ അസീ കാണിച്ചേ. നിന്നിൽനിന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാത്തത് കേട്ടതുകൊണ്ടാവും ഇക്ക മിണ്ടാതെ നടന്നത്. പെട്ടെന്ന് ഉൾകൊള്ളാൻ കഴിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവില്ല ഇക്കാക്ക്. നിനക്കറിയുന്നതല്ലേ ഇക്കയെ. ആ ഇക്കയോട് നീ ഇങ്ങനെയൊന്നും പറയാൻ പാടില്ലായിരുന്നു” ഷാന അസിയെ കുറ്റപ്പെടുത്തി.

“ദേ ഷാനാ… നീ വലിയ ആളാവാനൊന്നും നോക്കണ്ട. ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചത് എനിക്ക് കിട്ടണം. അതിനുവേണ്ടി ഞാനെന്തും ചെയ്യും. റാഷിക്ക എന്നെ കൊണ്ടുപോകുമെങ്കിൽ ഇന്നെങ്കിലിന്ന് ഞാൻ ഇറങ്ങിപ്പോകും”

“നീ ഇങ്ങനെയൊന്നും പറയല്ലേ അസീ. ഇക്കയോട് സ്നേഹത്തോടെ സംസാരിച്ചുനോക്ക്. നിന്റെ ആഗ്രഹങ്ങളൊക്കെ ഇക്ക നടത്തിത്തരാറില്ലേ. അതുപോലെ ഇതും ഇക്ക സാധിപ്പിച്ചുതരും”

“എനിക്ക് ഇക്കാര്യത്തിൽ ആയുടെയും ഉപദേശമൊന്നും വേണ്ട. നീ ഫോൺ വെച്ചോളു”

ഷാന ഫോൺ കട്ടാക്കി എന്തുചെയ്യണമെന്നറിയാതെ അവളുടെ ബെഡിലിരുന്നു.
അജൂനെകുറിച്ച് ഓർത്തപ്പോൾ ഷാന വീണ്ടും അവനെ വിളിച്ചു.

“അജുക്കാ…”

“പറ ഷാനാ”

“അതേ… ഞാനൊരുകാര്യം പറയട്ടെ”

“ആ പറ”

“ഇക്കാക്ക് ഏറ്റവും ഇഷ്ടം അസിയോടല്ലേ… അവളുടെ ഇഷ്ടം സാധിപ്പിച്ചുകൊടുത്തൂടെ ഇക്കാക്ക്…?”

“നിനക്കും അറിയാമായിരുന്നോ അസിയുടെ ഈ ബന്ധത്തെപ്പറ്റി”

“അറിയാം”

“എന്നിട്ടെന്തേ എന്നോട് പറഞ്ഞില്ല”

“ഇക്ക അറിയരുതെന്ന് അസി പറഞ്ഞിരുന്നു”

അജു ഒന്നുമൂളി.

“ഇക്കാ… ഇതിന്റെ പേരിൽ പ്രശ്നമൊന്നും വേണ്ട. അസി ആകെ സങ്കടത്തിലാണ്. ഞാൻ വിളിച്ചിരുന്നു അവൾക്ക്. അവളെല്ലാം പറഞ്ഞു എന്നോട്. ഇക്കാടെ അനിയത്തിയല്ലേ… ദേഷ്യംകൊണ്ട് പറഞ്ഞതാവും അങ്ങനെയൊക്കെ. ഇക്ക അവളോട് ക്ഷമിക്ക്. നിങ്ങൾ പിണങ്ങിനിൽക്കുന്നത് എനിക്ക് ഇഷ്ടമല്ലാട്ടോ”

“നീ ഫോൺ വെച്ച് ഉറങ്ങാൻനോക്ക്. നാളെ കോളേജ് ഉള്ളതല്ലേ”
ഇത്തവണയും അജു ഫോൺ കട്ടാക്കി.
അസിക്കും അജുവിനും പുറമേ ഷാനയും സങ്കടത്തിലായി.

അജു എങ്ങനെ കിടന്നിട്ടും അവനുറങ്ങാനായില്ല. രാത്രിയിൽ തനിയെ കിടക്കാത്ത അസി ഇന്ന് തനിച്ചാണ് കിടക്കുന്നത്. സമയം പന്ത്രണ്ടോടടുത്തിട്ടും അസി വാതിൽ തുറന്നിട്ടില്ല.
അതുകൊണ്ട് അജു ഹാളിലെ ലൈറ്റും ഇട്ട് അവിടെ സോഫയിൽ ഇരുന്നു.

രാത്രി മൂന്നുമണി ആയിട്ടും അസിയുടെ റൂമിന്റെ ഡോർ തുറക്കാതായപ്പോൾ അജു ഉറപ്പിച്ചു അസി മാറിപ്പോയെന്ന്. താനില്ലാതെ അസിക്ക് ജീവിക്കാൻ കഴിയുമെന്ന്.

ആ സോഫയിലിരുന്ന് അജു എപ്പോഴോ ഉറങ്ങിപ്പോയി. കാലത്ത് അസിയുടെ കാൽപെരുമാറ്റം കേട്ടുകൊണ്ടാണ് അജു കണ്ണുതുറന്നത്.

അജുവിനോട് ഒരുവാക്കുമിണ്ടാതെ കാലത്ത് പതിവുള്ള ചായ കൊടുക്കാതെ അസി അവൾക്കുള്ള ഭക്ഷണമൊരുക്കി.
എന്നത്തേയും പോലെ യാത്രപറയാതെയാണ് അസി അന്ന് കോളേജിലേക് പോയത്.
അസിയിലെ മാറ്റങ്ങൾ ഓരോന്നും അജുവിനെ ഒരുപാട് വേദനിപ്പിച്ചു.

അസി പോയതും അജു ഫോണെടുത്ത് നബീലിനെ വിളിച്ചു.
“ടാ… നീ എവിടെയാ”

“വീട്ടിലുണ്ട്”

“ഇന്ന് ജോലിയുണ്ടോ”

“ഉണ്ട്… പക്ഷെ ലീവാണ്. എന്തുപറ്റി അജൂ”

“ഒന്നുല്ല.. നിന്നെയൊന്ന് കാണണമായിരുന്നു. ഞാൻ വീട്ടിലേക്ക് വരട്ടെ…?”

“ആ വായോ… ഞാൻ ഇവിടെയുണ്ട്”

ഫോൺകട്ടാക്കി അജു ഒരുകുളിയും കഴിഞ്ഞ് കാറുമെടുത്ത് നേരെ നബീലിന്റെ വീട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു.

“വാടാ അജു. കയറിയിരിക്ക്”
നബീലിന്റെ വീട്ടിലെത്തിയ അജുവിനെ നബീൽ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു.
അജു വീടിന്റെ ഉമ്മറത്തുള്ള കസേരയിലേക്കിരുന്നു.

“ഇങ്ങോട്ടുള്ള വഴി മറന്നിട്ടില്ലല്ലേ അജൂ” നബീലിന്റെ ഉപ്പ ചോദിച്ചപ്പോൾ അജു ഒരു പുഞ്ചിരി സമ്മാനിച്ചു.

“റാഷിദ് ഇല്ലേ ഇവിടെ…?” അജു നബീലിനോട് ചോദിച്ചു.

“ഇല്ലടാ”

“ഓഫിസിൽ പോയതായിരിക്കും അല്ലെ…?”

“അല്ല. അവനും ഇന്ന് ലീവാണ്. നീയെന്താ കാലത്തുതന്നെ ഈ വഴിക്ക്. മറ്റെവിടെക്കെങ്കിലും ഇറങ്ങിയതാണോ…?”

“അല്ല. നിന്നെയൊന്ന് കാണാനായി വന്നതാണ്”
എന്ന് അജു പറഞ്ഞപ്പോൾ
“അതെന്തായാലും നന്നായി. ഞങ്ങൾ നിന്നെകാണാൻ അങ്ങോട്ട് വരാനിരിക്കുകയായിരുന്നു” എന്ന് നബീലും പറഞ്ഞു.

നബീൽ പറഞ്ഞപ്പോൾ അജു സംശയത്തോടെ അവനെനോക്കി.

“നീ വന്നതും ഞങ്ങൾ വരാനൊരുങ്ങിയതും ഒരേകാര്യം സംസാരിക്കാനായിരിക്കും എന്നാണ് എന്റെ വിശ്വാസം” എന്ന് നബീലിന്റെ ഉപ്പ പറഞ്ഞപ്പോൾ
“നിങ്ങൾ എന്തിനാണ് വരുന്നത് എന്നെനിക്കറിയില്ല. പക്ഷെ ഞാൻ വന്നത് റാഷിയുടെ കാര്യം പറയാനാണ്” എന്ന് അജു.

“ഞങ്ങളും അതേകാര്യം സംസാരിക്കാനാണ് വരാനൊരുങ്ങിയത്” എന്ന് നബീൽ പറഞ്ഞു.

“മോനെ അജൂ… ഞാൻ ഇന്ന് കാലത്താണ് വിവരമൊക്കെ അറിഞ്ഞത്. നിന്റെ അനിയത്തി ആയതുകൊണ്ട് ഞങ്ങൾക്ക് സമ്മതമാണ്. നബീലിനും കണ്ടുവെച്ചിട്ടുണ്ട് ഒരു പെൺകുട്ടിയെ. അതുംകൂടി ഒത്തുവന്നാൽ നബീലിന്റെയും റാഷിയുടെയും വിവാഹം ഒരുമിച്ച് നടത്താനാണ് ഞങ്ങൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്” നബീലിന്റെ ഉപ്പ പറഞ്ഞു.

“ഞാനിന്നലെ ഒരു കുട്ടിയെപ്പോയി കണ്ടിരുന്നു. ഏകദേശം ഉറച്ചാമട്ടാണ്. ഇനിയിപ്പോ റാഷിക്ക് തിരഞ്ഞുനടക്കേണ്ടിവയില്ലല്ലോ അല്ലെ അജൂ” എന്ന് നബീലും പറഞ്ഞപ്പോൾ അജുവിന് ഒന്നും പറയാൻ കഴിഞ്ഞില്ല.
അവൻ ഇരിപ്പിടത്തിൽനിന്ന് എഴുനേറ്റു.
പതിയെ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.

“നീ പോവുകയാണോ അജൂ” എന്ന് നബീൽ ചോദിച്ചപ്പോൾ പിന്നീടൊരിക്കൽ വരാം എന്നുപറഞ്ഞ് അജു കാറിലേക്ക് കയറി.

“ടാ അജൂ… എതിർക്കാൻ നിൽക്കണ്ട. എതിർത്താൽ നീ തനിച്ചാകും. അതുവേണോ. റാഷി വിളിച്ചാൽ അസി ഇറങ്ങിവരും. പിന്നെ പറഞ്ഞിട്ട് കാര്യമുണ്ടാകില്ല” നബീൽ ഉമ്മറത്തുനിന്ന് ഉറക്കെപറഞ്ഞു.

അജു കാറിലിരുന്ന് നബീലിനെനോക്കി ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരി നൽകി കാറുമെടുത്ത് അവിടെന്നിറങ്ങി മില്ലിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു.

“സത്യത്തിൽ ഞാൻ ആരാ… അസിയുടെ ഇക്ക ഞാൻ തന്നെയാണോ… അവളുടെ കാര്യത്തിൽ തീരുമാനമെടുക്കാൻ എനിക്ക് അവകാശമില്ലേ… അവളെ എതിർത്തൊരു തീരുമാനമെടുത്താൽ നബീൽ പറഞ്ഞപോലെ അസി ഇറങ്ങിപ്പോകുമോ…?” അങ്ങനെ ഒരുനൂറുചോദ്യം അജു അവനിടുതന്നെ ചോദിച്ചു.

[തുടരും…]

 

മുൻഭാഗങ്ങൾക്കായി ഈ ലിങ്കിൽ പോവുക

 

F_B_L ന്റെ മറ്റു നോവലുകൾ

അകലെ

മനമറിയാതെ

 

ഇവിടെ കൂടുതൽ വായിക്കുക

അക്ഷരത്താളുകൾ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച എല്ലാ നോവലുകളും വായിക്കുക

അക്ഷരത്താളുകൾ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച എല്ലാ കഥകളും വായിക്കുക

About Author